Śpiewy na Komunię Świętą Śpiew zawsze towarzyszył przyjmowaniu Ciała i Krwi Pańskiej. Ślady jego odnajdujemy już w IV wieku. Najbardziej upowszechnił się w starożytności chrześcijańskiej jako śpiew komunijny Psalm 33. Można przyjąć, że communio jest najstarszym ze śpiewów mszalnych. Stanowił on także centralną część liturgii bizantyjskiej. Nazywano go tam koinonikon. Nazwa ta do dziś oznacza śpiew na Komunię Świętą. Na jego treść najczęściej składają się teksty psalmów odnoszące się do Komunii św. lub też do tajemnicy dnia. W liturgii rzymskiej początkowo w czasie Komunii wykonywano teksty niepsalmowe, a potem wybrane wiersze psalmowe związane z treścią związane ze śpiewem komunijnym zaczęły zanikać od X wieku. W wieku XII pozostała już tylko antyfona, wykonywana przez scholę. W średniowieczu teksty psalmowe antyfon zaczęto zastępować fragmentami Ewangelii danego dnia. Skracanie śpiewu sprawiło, że communio traktowano niekiedy jako dziękczynienie po Komunii Świętej i wykonywano po zakończeniu rozdzielania Komunii. Posoborowe Ordo Missae przywróciło pierwotne znaczenie śpiewowi i rozumie się go jako śpiew towarzyszący Komunii kapłana i śpiewu na Komunię św. omawia szczegółowo „Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego” i są one następujące: po pierwsze jednoczy przyjmujących Ciało Pańskie. Komunia jest przede wszystkim zjednoczeniem sakramentalnym z Bogiem i z całym Kościołem. Komunia jest więc aktem wybitnie społecznym, wiążącym chrześcijan z Bogiem i z bliźnimi. Nie należy więc uważać Komunii za akt czysto prywatnej i osobistej pobożności. Udział w Uczcie Eucharystycznej sprzyja więc poczuciu jedności. Jednoczy ich zarówno jeden stół, jak i jeden pokarm. Śpiew komunijny powinien być wyrazem tej jedności. Po drugie ukazuje radość serca. Eucharystia jest nie tylko wspólnym aktem, którym chrześcijanie składają Bogu ofiarę, ale jest też wspólnym dzieleniem się darem, który każdy otrzymuje od Boga. Święto, jakim jest Eucharystia, ma wprowadzać atmosferę radości, wolności, entuzjazmu i poczucia więzi. I po trzecie nadaje braterski charakter procesji komunijnej. Ta funkcja wynika z poprzednich. Do wspólnego stołu, każdy z chrześcijan zbliża się do Boga w poczuciu równości wobec innych, aby ze Stwórcą się zjednoczyć i w Nim się odnaleźć. Dlatego też wierzący mają za zadanie postępować wobec siebie jak bracia i siostry. Świadomość tego samego pokarmu dla wszystkich, bez różnicy wieku, zawodu, stanowiska, wykształcenia, powinna budzić poczucie więzi społecznej i wzajemnej wymienione treści powinny znaleźć się w śpiewnikach komunijnych. Pieśni zawarte w śpiewnikach nie zawsze odznaczają się wymaganą głębią teologiczną. Wiele z nich powstało w wiekach minionych, kiedy zupełnie inaczej rozumiano udział w Uczcie Eucharystycznej. Funkcjonujące dziś śpiewy eucharystyczne można podzielić na trzy kategorie: adoracyjne, o Eucharystii jako pokarmie oraz wielbiące. Odpowiednie na obrzęd komunijny są śpiewy drugiej kategorii. Przykładowo można wymienić: „Ludu kapłański”, „Pan wieczernik przygotował”, „Sławcie usta Ciało Pana”. Śpiewy adoracyjne, a tych w polskich śpiewnikach kościelnych jest większość, nie powinny być wykonywane podczas Komunii. W czasie obrzędu komunijnego można natomiast stosować śpiewy okresowe lub związane z konkretnymi świętami. W czasie okresu Bożego Narodzenia będę nimi kolędy, w czasie Wielkiego Postu – pieśni wielkopostne itd. Na święta maryjne można zalecić np. pieśń „Bądźże pozdrowiona” z refrenem „Witaj, Jezu”, „Synu Maryi”. Ważne jest bowiem, by śpiew był skierowany do Chrystusa, który staje się pokarmem. ks. Jacek Paczkowski